Friday 4 March 2016

"μια φορά μια γειτονιά"


Κάτω Κηφισιά, αρχές του '80. Ξεγνοιασιά, χαρά και η κάθε μέρα γιορτή. Τι γιορτάζαμε? Τα απλά πράγματα. Το οτι είχαμε ένα σπίτι, απλό, ταπεινό με εσωτερική αυλή που εκεί κάναμε όλα τα οικογενειακά γλέντια σχεδόν κάθε βράδυ. Το οτι είμασταν όλοι μαζί.. Εγώ παρακολουθούσα από τις γρίλιες του παραθύρου του σαλονιού που με βάζανε για ύπνο μιας και "αύριο είχα σχολείο" πάντα.. Οι μεγάλοι πάντα το γλεντούσαν ως αργά αλλά κι εγώ ποτέ δεν θυμάμαι να ερχόταν ο Μορφέας νωρίς για μένα...
Τρίτης δημοτικού παιδί κι όμως οι μνήμες αυτές δεν φεύγουν.
Άλλες φορές πάλι ξάπλωνα στην ημίδιπλη πολυθρόνα που δεν είχε ποτέ μαξιλάρι - αυτό ήταν το μόνο που με πείραζε σε εκείνο το σπίτι - και χάζευα τις σκιές από τα φώτα που μπαίνανε από την εσωτερική αυλή στο σαλόνι. Οι σκιές παίρνανε μορφή, άλλες φορές ήταν ένα αρκουδάκι, άλλες φορες σχημάτιζαν μια καρδιά, πάντα εναλλάσονταν και δημιουργούσαν κάτι καινούργιο... ένα παιχνίδι για να μην έρθει ο ύπνος νωρίς. Περίμενα να κοιμηθεί η αδερφή μου στο ίδιο δωμάτιο, στον καναπέ για να της πάρω το μαξιλάρι μήπως και βολευτώ. Ποτέ δεν ακουμπούσε το κεφάλι της πάνω στο μαξιλάρι. Μόλις όμως έκανα να το πάρω ξυπνούσε και μου βάζε τις φωνές και εγώ έτρεχα ξανά πίσω στην πολυθρόνα μου αποκαρδιωμένη!

Την αυλή του σπιτιού μας πόσο την ευχαριστιόμασταν... Εκεί παίζαμε κάθε μέρα με την αδερφή μου και την άνοιξη μοσχοβολούσε μυρωδιές διαφορετικές απ΄όλα αυτά τα λουλούδια που είχε παντού. Κάθε εποχή και μια ομορφιά είχε αυτή η αυλή. Ένα χειμωνιάτικο πρωί κοντά στα Χριστούγεννα ήρθε ο πατέρας και μας είπε να ανοίξουμε το παράθυρο και να δούμε στην αυλή. Έξω το χιόνι έπεφτε παχύ και ήδη το είχε στρώσει... και τι να δούμε! Ένα πανέμορφο, γλυκό κουτάβι κάτω από το τραπέζι μας κοίταζε ζαρωμένο και χωμένο το μισό μέσα την κούτα του. Χοροπηδούσαμε από την χαρά μας, μιας και ο Λέων ήταν ο νέος μας φίλος κι αυτή η φιλία κράτησε για χρόνια.

Τα μεσημέρια με στέλνανε μόνη μου στον φούρνο για ψωμί. Για μένα ήταν διπλή χαρά. Ένιωθα μεγάλη που μ' αφήνανε να πάω στο διπλανό κτήριο που ήταν ο φούρνος και πάντα γυρνώντας έτρωγα το μισό ζεστό και μοσχοβολιστό ψωμί, ώσπου να φτάσω σπίτι. Πάντα νόμιζα ότι θα με μαλώσουν όμως ποτέ δεν μου έλεγαν τίποτα γιατί χαιρόντουσαν να τρώω, έτσι αδύνατο που ήμουν με τα λεπτά μου τα "κανιά", όπως μου λέγανε όλοι. Στο φούρνο πάντα το ίδιο αστείο... "Καλώς την Εύα... ο Αδάμ που είναι?" Ήξερα οτι ήταν μια ήσυχη, ζεστή γειτονιά, με καλούς ανθρώπους που ο ένας βοηθούσε και σεβόταν τον άλλον και πάνω από όλα κυριαρχούσε η ομόνοια κι η ανθρωπιά.
Εκείνο το σπίτι, εκείνη η γειτονιά ποτέ δεν θα σβήσει από την μνήμη μου. Γιατί όπου φωλιάζει η ευτυχία και η αγάπη ποτέ δεν σβήνεται...

Μετά από προτροπή "ως νέο δρώμενο στην bloggογειτονιά" από το μπλογκ της φίλης Mia Petra και μ΄αυτήν την αυτοβιογραφική συμμετοχή μου - το κείμενο και την ζωγραφική που το συνοδεύει και εύχομαι να σας αρέσει. Το μπλογκ και η ανάρτηση που με ενέπνευσε:
pistos-petra.blogspot.gr

10 comments:

Mia Petra said...

Εύα μου, με συγκίνησες πολύ.. Όχι μόνο γιατί ήταν πολύ ωραία όσα διάβασα (σχεδόν ονειρεμένα!), αλλά και για την μεγάλη τιμή που μου έκανες, να βάλεις κι εσύ το δικό σου -πολύτιμο- λιθαράκι στις Γειτονιές! Ο πίνακας, όπως πάντα, με τα δικά σου γλυκά χρώματα, τα χρώματα τής ψυχής.. Φιλιά πολλά και καλό σ/κ!

Anonymous said...

Αγαπημένη Mia Petra χαίρομαι πάρα πολύ για τα τόσο όμορφα λόγια σου και εσύ με συγκινείς! Είναι και δική μου τιμή που διαβάζεις τις αναρτήσεις στο μπλογκ και πάντα ανταποκρίνεσαι με τόσο ένθερμα σχόλια! Σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ!
Καλή συνέχεια, να έχεις μια όμορφη μέρα!
Πολλά φιλιά!

Giannis Pit. said...

Πολύ όμορφη περιγραφή, γεμάτη γλαφυρότητα και ωραίες αναμνήσεις. Να είσαι καλά.

Anonymous said...

Ευχαριστώ πολύ Giannis Pit, χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση. Να έχεις ένα όμορφο Σαββατόβραδο!

Ανέσπερη said...

Eva Tzagaraki το ταξίδι πίσω στο χρόνο που οργάνωσε η Πέτρα, καλά κρατεί!
Για δες λοιπόν πόσο όμορφες αναμνήσεις μπορεί να έχει και η Εύα χωρίς τον Αδαμ! Υπέροχη η αφήγησή σου, την εμπλουτίσαμε με τα χρώματα που μας έδωσες!
Καλό Σαββατόβραδο και όμορφη Κυριακή να έχεις!!!

Anonymous said...

Φίλη Ανέσπερη σε ευχαριστώ για το πολύ όμορφο σχόλιο και πιστεύω κι ελπίζω πως αυτό το ταξίδι στον χρόνο θα έχει διάρκεια, μ΄αυτήν την τόσο ομορφη ιδέα στην bloggογειτονιά. Χαίρομαι που έχω γείτονες λοιπόν με τόσο καλή προαίρεση! :) Καλή συνέχεια γι΄αυτό το βράδυ και μια όμορφη Κυριακή...

Σμαραγδάκι- Ρούλα said...

Αχ!! τι μας κανει αυτή η πετρα.. με τις γειτονιες...φέρνει ωραιες θυμησες πισω και η δικη σου γειτονια Ευα μου ταιριαζει με την δικη σου ζωγραφιά... ομορφοι και απλοι άνθρωποι τότε ...αναμνησεις καλα φυλαγμενες στο συρτσρι της μνημης.. !! να περνας ομορφα με τις θύμησες σου... καλο σου βραδυ... σου αφηνω φιλάκι..!!

Anonymous said...

Πραγματικά μας ταξίδεψε η Petra σε παλιούς και γνώριμους τόπους, σε αναμνήσεις όμορφες και όπως λες πολύ εύστοχα φίλη Σμαραγδένια Ρούλα καλά φυλαγμένες στο συρτάρι της μνήμης..! Μια όμορφη Κυριακή για σένα εύχομαι...! Καλή συνέχεια!

Rena Christodoulou said...

Τελικά οι θύμησες είναι πίσω , πολύ πίσω στα παιδικα χρόνια!!!!!
Ωραία μας ταξίδεψες χάρη στην Πέτρα !!
Φιλάκια πολλά!!!!!

Anonymous said...

Ευχαριστώ πολύ φίλη Rena Christodoulou! Να έχεις ένα όμορφο βράδυ!