Ο Μιχαήλ-Άγγελος ανέλαβε το έργο της φιλοτέχνησης των τοιχογραφιών στον θόλο της Καπέλα Σιξτίνα την άνοιξη του 1508, με ελάχιστο ενθουσιασμό και αρκετή δυσαρέσκεια επειδή θα αναγκαζόταν να διακόψει τις εργασίες για τον τάφο του Ιουλίου Β΄. Θεωρούσε ότι δεν ηταν ζωγράφος και προτιμούσε τα γλυπτά που είχε αναλάβει ήδη για το τάφο. Παρ΄ολα αυτά ο Μιχαήλ-Άγγελος επινόησε αυτό το μεγαλειώδες έργο, που αποτελεί ακόμη και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα καλλιτεχνικά αριστουργήματα όλων των εποχών. Ο τεράστιος θόλος χωρίζεται σε 3 ζώνες: Στην πρώτη απεικονίζονται οι Πρόγονοι του Χριστού, η δεύτερη περιλαμβάνει 7 Προφήτες και 5 Σίβυλλες και η κεντρική ζώνη παρουσιάζει 9 επεισόδια από το βιβλίο της Γενέσεως.
Το επεισόδιο της Γενέσεως, απεικονίζει την τελική πράξη της δημιουργίας και χωρίζεται σαφώς σε 2 μέρη: στα αριστερά ο Αδάμ, ξαπλωμένος στη γη στρέφεται προς τον Θεό. Ο Θεός εμφανίζεται να αιωρείται, περιστοιχισμένος από χερουβείμ, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το πρόσωπο της Εύας. Η αέρινη κίνηση ενισχύεται από ένα ύφασμα που περιβάλλει την ομάδα. Το κεφάλι του Αδάμ είναι στραμμένο αριστερά, ενώνεται με το πλαγιασμένο ρωμαλέο σώμα και χαρακτηρίζεται από την έκφραση του προσώπου που φανερώνει ένα συναίσθημα τρυφερότητας και σχεδόν νοσταλγίας για την τελειότητα από την οποία προήλθε, μια έκφραση του πεπρωμένου του ανθρώπου και της επιθυμίας του να ξανανταμώσει με τον πατέρα. Ο Θεός απεικονίζεται ως απρομάλλης γέροντας αλλά με σώμα ρωμαλέο. Σε σχέση με άλλες απεικονίσεις του Θεού στον θόλο, αυτή παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο, λιγότερο αυστηρό, σχεδόν πατρικό.
Η λεπτομέρεια της σύνθεσης: Τα χέρια που απλώνονται το ένα προς το άλλο στο κέντρο της σκηνής, αποτελούν τον άξονα της σύνθεσης. Η λεπτομέρεια είναι φημισμένη για τις εκφραστικές προεκτάσεις της: Στον παραλληλισμό Παλαιάς και Νέας Διαθήκης προεικονίζει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος.
Πηγή: ArtBook - Electa ΗΜΕΡΗΣΙΑ
Το επεισόδιο της Γενέσεως, απεικονίζει την τελική πράξη της δημιουργίας και χωρίζεται σαφώς σε 2 μέρη: στα αριστερά ο Αδάμ, ξαπλωμένος στη γη στρέφεται προς τον Θεό. Ο Θεός εμφανίζεται να αιωρείται, περιστοιχισμένος από χερουβείμ, ανάμεσα στα οποία ξεχωρίζει το πρόσωπο της Εύας. Η αέρινη κίνηση ενισχύεται από ένα ύφασμα που περιβάλλει την ομάδα. Το κεφάλι του Αδάμ είναι στραμμένο αριστερά, ενώνεται με το πλαγιασμένο ρωμαλέο σώμα και χαρακτηρίζεται από την έκφραση του προσώπου που φανερώνει ένα συναίσθημα τρυφερότητας και σχεδόν νοσταλγίας για την τελειότητα από την οποία προήλθε, μια έκφραση του πεπρωμένου του ανθρώπου και της επιθυμίας του να ξανανταμώσει με τον πατέρα. Ο Θεός απεικονίζεται ως απρομάλλης γέροντας αλλά με σώμα ρωμαλέο. Σε σχέση με άλλες απεικονίσεις του Θεού στον θόλο, αυτή παρουσιάζει ένα διαφορετικό πρόσωπο, λιγότερο αυστηρό, σχεδόν πατρικό.
Η λεπτομέρεια της σύνθεσης: Τα χέρια που απλώνονται το ένα προς το άλλο στο κέντρο της σκηνής, αποτελούν τον άξονα της σύνθεσης. Η λεπτομέρεια είναι φημισμένη για τις εκφραστικές προεκτάσεις της: Στον παραλληλισμό Παλαιάς και Νέας Διαθήκης προεικονίζει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος.
